Objętość wydalonego moczu

• lip 13, 2019
• by admin

Przy omawianiu zagadnień gospodarki wodno-jonowej przyjmuje się, że wygodnie jest posługiwać się jako podstawą do obliczeń powierzchnią ciała. Obliczenia te jednak wymagają również odpowiednich korekcji zależnych od wieku. W określeniu powierzchni ciała posługujemy się odpowiednimi wzorami lub nomogramami.

Ilość wody traconej przez „nieuchwytne parowanie” wynosi 500-700 ml/m2 powierzchni ciała na dobę, przy czym 2/3 jest tracone przez skórę, a 1/3 przez płuca. Ta ostatnia wartość może ulegać jednak znacznemu zwiększeniu przy wzmożonej wentylacji płucnej. Straty te nie podlegają żadnym mechanizmom kontroli fizjologicznej. Pocenie się jest czynnikiem dodatkowym – aktywnym procesem wydzielania skóry, a ilość wydzielonego potu zależy od temperatury i wilgotności otoczenia, temperatury ciała, pracy mięśni i krążenia obwodowego.

Objętość wydalonego moczu, stanowiącego najważniejszy i najlepiej uchwytny element oceny straty wody ustrojowej, zależy od ilości substancji wymagających wydalenia tą drogą oraz od ilości wody przyjętej przez organizm. Zakładamy, że w zwykłych warunkach straty wody z moczem wynoszą 750-1500 ml/m2/d i utrzymują się mniej więcej równomiernie przez cały dzień. Jako wartość minimalnej diurezy przyjmuje się ilość odpowiadającą 0,33 ml/m2/min (tj. 20 ml/m2/h).