Wysokość ciśnienia tętniczego krwi określają dwie liczby: większa ciśnienie skurczowe i mniejsza – rozkurczowe. Według Światowej Organizacji Zdrowia za nadciśnienie uważa się stan, w którym wartości ciśnienia skurczowego przekraczają 160 mmHg i/lub rozkurczowego 95 mmHg.
Około 90% wszystkich przypadków nadciśnienia stanowi pierwotne nadciśnienie tętnicze (bez uchwytnych przyczyn organicznych). Przyczyn wtórnego nadciśnienia tętniczego może być wiele: choroby nerek, zaburzenia hormonalne, choroby naczyń krwionośnych. Istotnym czynnikiem sprzyjającym jest miażdżyca.
Nadciśnienie zajmuje szczególne miejsce wśród chorób układu krążenia. Wydaje się, że właśnie w przypadku pierwotnego nadciśnienia bardzo istotną rolę odgrywają czynniki psychiczne. Pod wpływem stresu dochodzi do zadziałania różnych procesów hormonalnych i nerwowych podnoszą
cych ciśnienie i powodujących skurcz naczyń krwionośnych. Gdy napięcie psychiczne nie ustępuje przez dłuższy czas, skurczone mięśnie tętnic ulegają pogrubieniu. Tętnice stają się mniej podatne na rozluźnienie i nawet gdy ustąpią czynniki, które początkowo skurcz ten wywołały, podwyższone ciśnienie utrzymuje się. Dochodzi do utrwalenia nadciśnienia.
Każdy chory z nadciśnieniem powinien być zbadany i leczony. Jest to niezwykle ważne, gdyż nie leczone nadciśnienie skraca życie. Leczenia nie należy przerywać, gdy ciśnienie się znormalizuje, normalizacja ciśnienia świadczy bowiem tylko o dobrym doborze leków. Ważna jest także częsta kontrola ciśnienia, gdyż może się okazać, że konieczna jest zmiana dawkowania zażywanych leków lub dołączenie innych.
